Ik was lang bezig met het uitzoeken wat voor mij zo moeilijk maakte om me los te maken van mijn moeder. Van buiten kant lijkt het misschien dat ik het heel gemakkelijk gedaan had. Op mijn 20ste ben ik naar de andere land gegaan, hier gesetteld, geïntegreerd en al die jaren een fijn warm contact gehouden met mijn familie in mijn geboorte land. Tot dat ik in burn-uit terecht kwam en begon in te zien dat ik alle aandacht voor mijzelf nodig had. Om mijzelf te kunnen voelen en zijn, moest er afstand komen tussen mij en mijn naaste (mijn familie leden en ook mijn kinderen). Het was niet makkelijk om daar aan over te geven, maar stap voor stap is het wel gebeurd.
Naast het erkennen van de kwetsuren in mijn kindertijd, was ik bewust van het feit dat wat er in het hier en nu in contact met mijn moeder gebeurd nog steeds op een verstrengeling lijkt waar ik niet uit kan komen zonder iets kapot te maken. Op een gegeven moment gebeurde het ook, ons contact was verbroken en ik wist niet of het nog ooit goed zou komen. Het was heel erg beangstigend om het aan te gaan. Maar het verassende was dat ik me daarna geestelijk heel fijn en compleet voelde, zoals ik me nooit eerder heb gevoeld.
Ik vroeg me af wat er dan gespeeld heeft tussen ons wat zo lastig maakte om eruit te komen. Op sommige momenten zag ik de trauma band tussen ons (misbruik slachtoffers en redders van elkaar), op sommige momenten de hardnekkige onzichtbare verslavingen (zoals zorgen voor andere, te kort aan aandacht, te kort aan liefde) en op sommige momenten zag ik simpel de natuurlijke moeder-kind relatie die alles weer goed maakt en misschien de meest krachtige band is die er is.
Dezelfde verstrengeling herkende ik ook terug in mijn relaties: lange relaties, korte relaties, ontmoetingen, met soulmates, met trauma lotgenoten, met mijn leraren, met mijn vrienden en vriendinnen, met mijn kinderen (zelfs met mijn werkgevers in verleden). Op een gegeven moment begon het duidelijk te worden waar welke dynamieken spelen, welke aantrekking krachten het in stand houden en wat er voor nodig is om er los van te maken. . Toen ik begon te onderzoeken in de persoonlijke relaties waar ik de affectie een seksuele aantrekkingskracht voelde, werd ik gelijk in de pijn geraakt en voelde ik de onzichtbare band die mij in de verstrengeling houdt. Het was niet iedere keer dezelfde wat ik nodig had om er van los te komen. De ene keer was ik afgewezen in mijn wensen en diepste verlangens, de andere keer wijste ik de andere af. Iedere keer voelde ik de pijn en keek ik wat er in mij geheeld mag worden. Ik geloof dat zo een proces gelijk staat aan een spirituele groeipad die in zo veel boeken beschreven wordt. Misschien lijkt het vanuit mijn verhaal alsof het hele proces nu ook al lang achter mijn rug is en ik nu probleemloos kan leven. Dan wil ik wel zeggen dat het niet zo is. Ik schrijf op de manier die mij helpt om afstand te houden van een proces die eindeloos kan door gaan waardoor ik soms kan vergeten dat het leven ook gewoon geleefd mag worden.
Ik herinner me nog dat ik aantal jaren geleden mee deed aan een workshop waar ik mijzelf aan het einde kon tonen op de authentieke manier door te verkleden of te tekenen op mijn lichaam. Ik heb toen op mijn linkere been met grote letters BESTAANSRECHT getekend. Toen wist ik niet precies waar het over ging, maar ik wist wel dat het klopte. En over die jaren had ik het idee dat ik mijn bestaansrecht al terug heb geëigend, dat ik al klaar ben… tot dat ik de stap zette waarin ik compleet mijzelf durfde zijn. Tot dat ik in iedere cel van mijn lijf voelde dat ik er ben, dat ik leef en dat ik me verbonden voel met de rest. Toen had ik geen bevestiging meer nodig en was er geen twijfel.
Mijn ervaring is dat je eigen bestaansrecht claimen binnen de bedding waarvan je afhankelijk bent een moeilijke stap is, wel een stap die nodig is om te gaan staan. Als de bestaansrecht van de andere ingebed in jou is (denk aan de nood voor de veiligheid), dan is het dubbel lastig om te gaan staan. In het kort gezegd: als jij de reden bent waarom je moeder gelukkig is haar leven, dan wordt het op een gegeven moment lastig om voor zichzelf te kiezen, want dan wordt je geconfronteerd met een angst en schuld gevoel, dat bij het kiezen voor zichzelf, jij je moeder in de steek laat. Dezelfde gevoelens dynamiek (verstrengeling) en proces komt terug in de relaties met partners, vrienden, kinderen… maar het is niet gemakkelijk om het in te zien. Ik denk dan aan mijzelf en de jaren door gaan met vallen en opstaan, zoeken en graven. De reden waarom ik de vermogen heb ontwikkeld om het in te zien is de reden dat ik me niet kon los maken van die verstrengeling, maar ook me niet zomaar kon overgeven aan het gewoon leven. Met een lach en een traan kijk ik terug naar mijn opleidingsjaren en realiseer dat het ook gewoon een fase van het leven was die ik nu aan het los laten ben.
Nu ik mijn ervaring en kennis gedeeld heb, maak ik ook een beetje reclame voor mijzelf als therapeut. Tijdens lichaamsgerichte therapie sessies, ondersteun ik mensen in het onderzoeken van de relaties en levens thema’s die steeds over de generaties heen overgedragen worden. Ik nodig mensen uit om lijfelijk onderzoek aan te gaan in zichzelf en dat in contact te brengen door verschillenden rollen in te nemen en ook door meer contact maken met de laag van onbewuste in zichzelf. Als je wat hulp kunt gebruiken in jouw proces, stuur mij een email naar: info@vilija.nl .